3 weken vrijwilligerswerk in de Amazone van Peru – Update!

Hi allemaal! Na bijna drie weken in the middle of nowhere is het tijd voor een update. Ik heb alleen moeite om de juiste woorden te vinden om de afgelopen weken te omschrijven. Er is zoveel gebeurd en ik heb zoveel gezien dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Het regenwoud is fascinerend met het weer dat op een dag vijf keer kan veranderen, de geluiden in de nacht en de apen die ons wakker maken.

A day in the office

Ik werk vijf dagen in de week en de dag begint om 07:30 en eindigt tussen 16:00-17:00. Het is hard werken en zeker door het hoge vochtigheidsgehalte is het soms pittig. Toch voelt het heerlijk om na maanden reizen weer productief te zijn en echt een verschil te maken voor de dieren. Wekelijks is er een rooster en je wordt dagelijks ingedeeld op een bepaalde ‘tour’. Dit houdt in dat je verantwoordelijk bent voor een aantal dieren. Hier hoort het schoonmaken van de hokken, het klaarmaken van het eten en het voeren van de dieren bij. Zo geven wij de baby aapjes melk, heb ik gewandeld met een tayra, geven we de Amazonepapegaaien en Ara’s eten en pas ik soms op Wallace, een baby brulaap. Er is ook een kliniek aanwezig waar de dieren zijn die speciale verzorging nodig hebben. Naast het verzorgen van de dieren zijn er altijd genoeg andere dingen te doen bij Esperanza Verde. Per dag besteden we een aantal uur aan de volgende taken: het harken van de paden (ja, ik heb mezelf ook afgevraagd waarom ik sta te harken in de jungle), nieuwe paden aanleggen, hokken desinfecteren, schoonmaken en bananen selecteren.

vrijwilligerswerk Pashko (baby wolaap) met z’n melksnor

vrijwilligerswerkChuri, de toekan

We zijn op dit moment met veertien vrijwilligers en iedere avond zijn twee verantwoordelijk voor het avondeten. Een behoorlijke klus om voor zoveel personen te koken, maar mijn vegan gerechten worden gewaardeerd 🙂 We slapen met z’n allen in een huis en dit houden wij ook bij. Op vrije dagen ga ik vooral wandelen door het regenwoud, foto’s maken, lezen en zwemmen bij de waterval.

Na regen komt…

Iedere dag is verschillend en je weet niet in de ochtend hoe een dag gaat eindigen. Dit komt vooral door het klimaat; de hitte kan opeens omslaan in onweer en de regen komt met bakken uit de hemel. Hierdoor ontstaan overal watervallen en de rivier stijgt heel snel. Het weer kan ook nadelen hebben, zoals afgelopen week. Ik was namelijk van plan om dinsdag naar het dorpje te gaan, maar in de nacht van maandag op dinsdag was er een dikke storm. Het heeft bijna twaalf uur lang aan een stuk door geregend; niet de regen die wij gewend zijn in Nederland, maar alsof er een keiharde douche openstond. De rivier was overstroomd en daardoor zaten wij opgesloten op het terrein. We konden niet meer het punt bereiken waarmee we met een bootje naar de overkant van de rivier gaan. Het water stond zo hoog dat de eerste kooi (waarin vogels zaten) was overstroomd en we moesten bijna een aantal dieren gaan evacueren. Niet alleen wij zaten vast, ook de vrachtwagens vanuit Lima konden Pucallpa niet bereiken. Deze stad ligt vier uur van ons af en hier komt o.a. de groenten vandaan. Al de groenten die we kregen is bestemd voor de dieren en wij zitten al bijna een week zonder groenten, op een paar basis ingrediënten na. Fruit is er genoeg vanwege de eigen plantages. Gelukkig kan de groep goed koken en wordt er iedere avond toch iets creatiefs op tafel gezet met de producten die we hebben. Op dit soort momenten merk ik heel goed dat wij zijn afgesloten van de buitenwereld en dat we enorm afhankelijk zijn van het weer. Gelukkig gaan we niet om van de honger en ik vind het bijzonder om een keer mee te maken dat het niet vanzelfsprekend is om altijd een volle koelkast te hebben.

vrijwilligerswerkWeg overstroomd waardoor we niet van het terrein konden

Back to basic

Want dat is het zeker. Er is geen elektriciteit en ik betrap mezelf er nog steeds op dat ik vaak een denkbeeldig lichtknopje wil aandoen. Er is geen koelkast, geen keukenapparatuur, geen WiFi, er zijn geen stopcontacten en er is geen wasmachine. Wassen gebeurd op de ouderwetse manier in een wasbak met koud water, een borstel en zeep. Door het klimaat duurt het minstens vier dagen voordat de was droog is. En dan is het snel. De was laten we buiten drogen en vaak hebben de apen er lol in om alles van de lijn af te trekken en achter zich aan te slepen door de modder. Heel fijn wanneer de was nét droog is en je weer opnieuw kunt beginnen. Er is wel gas aanwezig en af en toe kunnen we de oven gebruiken om bijvoorbeeld pizza’s te bakken.

Bijna alles wordt hergebruikt. Oude T-shirts worden door de kliniek gebruikt en wanneer vrijwilligers shampoo en tandpasta achterlaten gaat dit naar de eigenaren. Het eten dat wij weggooien is voor de dieren bestemd en als zij dit niet mogen eten gaat het naar de compost. Eén keer per week wordt er vlees gegeten (op maandag, wanneer de boodschappen komen voor de week) en voor de rest wordt er vegetarisch gegeten. Door mij eet de groep ook veel vegan en inmiddels zijn een aantal vrijwilligers overtuigd om ook plantaardig te eten.

Het is een hele omschakeling om na maanden met zijn tweeën te reizen opeens in een huis te wonen met twaalf onbekenden. Het huis heeft muren, maar die lopen niet door tot het plafond en de kamers hebben geen deuren, maar een laken. Het gebrek aan privacy vind ik soms lastig net als het ongedierte. Zo hebben Niels en ik bezoek gehad van een giftige slang (!), gigantische spinnen en hebben we iedere dag te maken met kakkerlakken. Heel veel kakkerlakken. De ‘normale’ kan ik inmiddels wel (een beetje) handelen, maar er scharrelen ook een soort van spaceships rond waar ik niet aan kan wennen. Geen grap, deze beesten zijn zo groot als mijn hand.

Into the wild

Het doel van Esperanza Verde is om uiteindelijk dieren vrij te laten in het wild. De dieren die hier komen, hebben verschillende achtergronden: zo zijn er slingerapen die uit het circus komen, wolaapjes die als huisdier zijn gehouden inclusief jurkjes en nagellak of gewonde dieren die zijn gebracht. Het gaat om dieren die gewend zijn aan mensen en weinig overlevingskans hebben in het wild. Daarom geldt hier een ‘no touch’ policy om de dieren zo min mogelijk in aanraking te laten komen met de mens. Dit betekent dat we ook niet de dieren in de ogen aankijken en dat we niet tegen ze praten. Hierdoor is hun overlevingskans in de natuur groter. Er zijn wel uitzonderingen, want sommige dieren hebben speciale verzorging nodig, zoals Wallace (baby brulaap) en Lulu (baby luiaard). Het is best lastig om geen contact te hebben met de dieren. Niet alleen vanwege het hoge knuffelgehalte dat sommigen hebben, maar ook doordat apen juist contact zoeken met de vrijwilligers. Sira, een nachtaapje, wilt graag gedragen worden en zodra ze een kans ziet, springt ze op ons hoofd. Sommige dieren worden helaas niet meer vrijgelaten zoals Rincay, de tapir. Er is namelijk een grote kans dat hij wordt gedood vanwege zijn vlees.

vrijwilligerswerk  Rincay

vrijwilligerswerkSelfie met Sira 🙂

Sinds mijn komst is er een miereneter vrijgelaten en dat is een bijzonder moment; dit is waar het allemaal omdraait. Het terrein is 180 hectare groot en veel van de dieren die zijn vrijgelaten, blijven in de buurt van het opvangcentrum. Zo zijn er veel apen op papier vrij, maar zij slingeren hier vrolijk rond en pikken van het eten mee dat wij maken. Best of both worlds, hebben ze gedacht. Ook wij leven in het ‘wild’, want het huis heeft geen ramen, maar een soort van ijzerdraad waar regelmatig apen aanhangen en tijdens het koken kijken ze ook gezellig mee. Regelmatig komen er ook ‘andere’ dieren voorbij die hier niet wonen. Zoals slangen, tamarin aapjes, toekans en door de overstroming van afgelopen week zwom hier een kaaiman!

vrijwilligerswerk Vrijlating miereneter

vrijwilligerswerk Camilla met haar baby die officieel vrij zijn

vrijwilligerswerk

vrijwilligerswerkJungle walk met een van de lokale werkers

vrijwilligerswerk

Ik ben bijna op de helft van het vrijwilligerswerk en, cliché cliché, de tijd vliegt voorbij. Natuurlijk verlang ik soms naar een kamer zonder kakkerlakken, een warme douche en licht in de badkamer maar ik geniet ontzettend van de natuur en de wilde dieren. Ik kan uren blijven door schrijven over wat wij hier allemaal meemaken, maar ik hoop dat jullie zo beetje een beeld hebben 🙂 Tot snel! Liefs, Quirine

(Visited 908 times, 1 visits today)

20 Comments

  1. Jennifer 18 maart 2017 at 18:43

    Zoooooooo gaaf! Leuk om zo een beetje ‘mee te kunnen maken’ wat je daar beleeft. Bijzonder!

    Reply
    1. Quirines 11 april 2017 at 13:52

      Wat leuk dat je het volgt! Het was ook heel bijzonder ja 🙂

      Reply
  2. Bart Kloosterhuis 18 maart 2017 at 19:03

    Heel cool Q!! Geniet & groei!

    Reply
  3. Julia 18 maart 2017 at 19:23

    wat een ervaring Q en wat ontzettend mooi beschreven, zo liefdevol! kan niet wachten op jullie verhalen bij terugkomst. Pas goed op jullie zelf Dikke knuffel ook van Bart en ook voor Niels!

    Reply
    1. Quirines 11 april 2017 at 13:51

      Dankjewel Juul! Knuffel terug 🙂

      Reply
  4. Maaike 19 maart 2017 at 09:58

    Wauw, wat ontzettend bijzonder wat je daar aan het doen bent! Lijkt me inderdaad heel bizar om zo afhankelijk te zijn van het klimaat, en te leven zondet elektriciteit en zo. Ik weet niet of het iets voor mij zou zijn, maar ik denk wel wat die babyaapjes veel goedmaken, haha. Zo lief!

    Reply
    1. Quirines 11 april 2017 at 13:49

      Hahah ja de babyaapjes maken álles goed 😉 Het is een hele bijzondere ervaring, want wanneer maak je nou mee dat je geen elektriciteit hebt en afhankelijk bent van het weer? Ik weet niet of ik hier voor altijd zou kunnen wonen, maar voor een paar weken vond ik het helemaal niet erg.

      Reply
  5. Jacques Smit 19 maart 2017 at 12:03

    Whoh Quirine, ik ben ontzettend trots op je! Dit is wat je altijd al wilde, omgaan met dieren en behulpzaam zijn om de wereld een klein beetje te verbeteren. Ga zo door!
    Jouw trotse vader
    XXX

    Reply
    1. Quirines 11 april 2017 at 13:47

      Dankjewel papa 😀 Erg lief!

      Reply
  6. Thera Visser 19 maart 2017 at 21:14

    Superleuk stuk! Ik zag deze plek ook bij Floortje en wil er sindsdien al naartoe. Heel leuk dat jij er nu bent. Volgend jaar ga ik naar Peru en hoop ook hier langs te kunnen gaan. Hoe lang van tevoren heb jij dit gepland? Veel plezier nog!

    Reply
    1. Quirines 11 april 2017 at 13:47

      Ik had dit bijna een jaar van te voren gepland, maar sommige vrijwilligers een paar maanden. Mocht je de kans krijgen, dan zou ik hier naartoe gaan. Het is echt zo’n toffe ervaring:D

      Reply
  7. Afieke 11 april 2017 at 19:23

    Wow wat ongelofelijk bijzonder! Ik ben echt erg onder de indruk. Supergaaf dat je dit mag meemaken. Het klinkt echt geweldig!

    Reply
    1. Quirines 13 april 2017 at 16:20

      Wat een lieve reactie! Het was ook echt geweldig 🙂

      Reply
  8. Fleur Fredrix 29 juni 2018 at 11:18

    Wauw wat ontzettend gaaf!!Ik ga er in september naar toe voor mijn stage! Ik heb er ontzettend veel zin in!

    Reply
    1. Quirines 7 juli 2018 at 09:37

      Wat gaaf! Heel erg jaloers. Veel plezier! 🙂

      Reply
  9. Elise 22 juli 2018 at 08:18

    Hoi, wat een leuk stukje heb je geschreven! Het enthousiasme straalt er vanaf 🙂 ik ben op je site terecht gekomen ondat ik ook interesse heb om een tijdje daar vrijwilligerswerk te doen. Nu kan ik insecten wel redelijk hebben, maar vind ik kakkerlakken ECHT vreselijk…hoe erg is het precies? En went het een beetje? Ik hoop dat je me een beetje gerust kan stellen…
    Groetjes!

    Reply
    1. Quirines 25 juli 2018 at 08:59

      Hi Elise! Ohh als ik aan die tijd denk, krijg ik zo’n heimwee! Fijn dat het enthousiasme een beetje is overgekomen ;). De kakkerlakken wennen gek genoeg, maar helemaal relaxt is het natuurlijk niet. Scheelt wel dat kakkerlakken banger zijn voor jou dan wij voor hen. Ik zou zo nog een keer naar Esperanza Verde gaan incl. kakkerlakken. Liefs!

      Reply
  10. Jos bestebreurtje 6 juli 2021 at 23:33

    Ik ben 60 jaar Timmerman met meer vrije tijd Het lijkt mij fantastisch om een paar weken bij jullie te helpen met bouwen Is daar nog behoefte aan ? Grt jos bestebreurtje

    Reply

Leave A Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *